Metoda Immersji

Podstawową zasadą immersji jako metody uczenia drugiego języka jest prowadzenie zajęć całkowicie w języku docelowym. Najważniejszym celem zajęć jest przekazanie ich uczestnikom wiedzy i umiejętności dotyczących tematu zajęć, nauka języka odbywa się w trakcie wykonywania zadań związanych z treściami nauczania zawartymi w poszczególnych kategoriach programowych. Celem nadrzędnym procesu nauczania języka jest nabycie płynności porozumiewania się oraz zaznajomienie się z kulturą związaną z językiem docelowym, które pozwoli uczestnikom programu wykształcić w sobie nie tylko znajomość języka docelowego, ale także tolerancję na inność i pozytywne nastawienie w stosunku do innych kultur.

Metoda naturalna

„Metoda naturalna stosuje techniki naśladujące proces uczenia się języka ojczystego przez dziecko. Zadaniem nauczyciela jest stwarzanie sytuacji umożliwiających uczniom osłuchanie się z językiem obcym i zrozumienie wypowiedzi. Nauczyciel komunikuje się z dziećmi w języku obcym wspomagając rozumienie gestem, mimiką, realiami, powtarzając swą wypowiedź w różny sposób, opisując czynności swoje i uczniów w sposób przypominający komunikowanie się w języku ojczystym rodziców, czy opiekunów z dzieckiem, które jeszcze nie mówi. Cechą charakterystyczną tej metody jest przekonanie o prawie uczącego się do ciszy (the sileni period) oraz to, że uczeń zacznie wypowiadać się w języku obcym w momencie, kiedy będzie do tego gotów. Zadaniem nauczyciela jest zatem stworzenie na lekcji atmosfery bezpieczeństwa i zaufania. Nauczyciel nie poprawia błędów, ale stwarza sytuacje umożliwiające osłuchanie się z poprawnymi wzorcami wypowiedzi. Najważniejszym celem w tej metodzie jest rozumienie ze słuchu. Techniki wykorzystywane w ramach tej metody to: Total Physical Response (reagowanie całym ciałem), opisywanie osób i rzeczy, opowiadanie historyjek, rozmowa, gry i zabawy, rozwiązywanie problemów.”

TPR (Total Physical Response)

TPR (Total Physical Response) – „czyli metoda reagowania całym ciałem”, została opracowana przez Jamesa Ashera w latach 60-tych. We wczesnych fazach kontaktu z językiem nauczyciel komunikuje się z uczniami wydając polecenia, których rozumienie uczniowie demonstrują ruchem. Wydając polecenie po raz pierwszy nauczyciel modeluje oczekiwane zachowanie. Proste polecenia powtarzane są tak długo, aż uczniowie zapamiętają, w jaki sposób mają na nie reagować. W kolejnym etapie nauczyciel wydaje te same polecenia w odmiennej kolejności. W metodzie tej nie wymaga się od ucznia powtarzania poleceń. Kiedy uczniowie czują się gotowi do mówienia, przejmują role nauczyciela i sami wydają polecenia. Pracując tą metodą uczniowie stopniowo odkrywają, że zrozumienie znaczenia poleceń wydawanych w nowym języku jest możliwe bez tłumaczenia przekazu na język ojczysty.”

Podejście komunikacyjne

Podejście komunikacyjne wykorzystuje wiele różnych technik wypracowanych przez inne metody nauczania. Głównym celem tego podejścia jest stwarzanie sytuacji zachęcających do komunikowania się w języku obcym. Materiał nauczania prezentuje się w kontekście sytuacyjnym, wspomagając rozumienie pomocami wizualnymi. Wszelkie objaśnienia i komentarze w języku ojczystym ogranicza się do minimum. Poprawność językowa nie jest tu najważniejsza. Celem nauki jest skuteczne porozumiewanie się. Techniki wykorzystywane w tym podejściu to: odgrywanie ról, dialogi, gry, zabawy i zgadywanki. W fazie kontrolowanych ćwiczeń (controlled practice) uczeń uczy się wyrażeń i zwrotów, które następnie może zastosować do swobodnego porozumiewania się w języku obcym (free practice, production).”

Bibliografia:
Nicholls Katarzyna, Program nauczania języka angielskiego w systemie zintegrowanym I etap edukacyjny, PWN, Warszawa, 2003

Opracowała: mgr Aleksandra Niedzielska